Πριν λίγες μέρες μάθαμε για τον θάνατο του 27χρονου εργαζομένου Αχμέντ Γκολάμπ στο εργοτάξιο της «Little Athens» στο Ελληνικό, έργο που εκτελείται απευθείας από τη Lamda Development μέσω της θυγατρικής της «Lamda CBU». Είναι το δεύτερο θανατηφόρο συμβάν μέσα σε λίγες ημέρες στο ίδιο έργο, ενώ την Πέμπτη 11/12 συνέβη νέο έγκλημα με σοβαρό τραυματισμό ενός ακόμη Αιγύπτιου συναδέλφου οικοδόμου, όταν βαρύ φορτίο έπεσε πάνω του από γερανό και τον πλάκωσε! Οι επαναλήψεις αυτές προφανώς δεν μπορούν να θεωρηθούν «σύμπτωση». Αντίθετα, αναδεικνύει το καθεστώς εξαντλητικής εργασίας, εντατικοποίησης και ουσιαστικής απουσίας μέτρων ασφαλείας. Πρόκειται για συνθήκες που διαμορφώνονται από συγκεκριμένες εργοδοτικές πρακτικές και πολιτικές επιλογές, οι οποίες επιτρέπουν να κυριαρχεί η λογική του κέρδους πάνω από την ανθρώπινη ζωή.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Σωματείου Εργαζομένων στο Ελληνικό, ο εργαζόμενος σκοτώθηκε από πτώση από μεγάλο ύψος εν ώρα εργασίας, σε υπερωριακή απασχόληση Σαββάτου και μετά από συνεχόμενες ημέρες δουλειάς. Το Σωματείο υπενθυμίζει ότι η ίδια εταιρεία είχε την ευθύνη και στο περιστατικό ανατροπής σκαλωσιάς το 2023 — όπου μόνο η τύχη απέτρεψε θύματα.
Οι εργαζόμενοι έχουν επανειλημμένα καταγγείλει ότι στο έργο έχει παγιωθεί ένα καθεστώς εξαντλητικών ωραρίων – εργασία από Δευτέρα έως Κυριακή, 10ωρα, 12ωρα και 13ωρα – σε συνδυασμό με συνεχή πίεση για τήρηση χρονοδιαγραμμάτων· ότι τα μέτρα υγείας και ασφάλειας παραμένουν ανεπαρκή, ιδιαίτερα σε εργασίες ύψους, όπου η προστασία περιορίζεται σε τυπικά ΜΑΠ χωρίς ουσιαστική πρόληψη κινδύνων· ότι η εποπτεία και ο έλεγχος στα έργα είναι ελλιπής ενώ η αλυσίδα εργολαβιών θολώνει την ευθύνη· ότι η Lamda δεν ειδοποίησε εγκαίρως την Επιθεώρηση Εργασίας, η οποία προσήλθε μόνο μετά από παρέμβαση του Σωματείου· και ότι εργαζόμενοι με ΔΠΥ απασχολούνται σε βάρδιες χωρίς καταβολή υπερωριών, ενώ υπήρχε ακόμη και σχεδιασμός για εργασία την Κυριακή. Όλα αυτά συγκροτούν ένα εργασιακό περιβάλλον όπου η συσσώρευση «παραλίγο ατυχημάτων» είχε προαναγγείλει την τραγωδία.
Η πραγματικότητα αυτή δεν αφορά μόνο το εργοτάξιο του Ελληνικού. Αντανακλά τις πολιτικές που θωρακίζουν την εργοδοτική αυθαιρεσία και προτάσσουν το μέγιστο κέρδος έναντι της ανθρώπινης ζωής. Η κυβέρνηση έχει επιλέξει έναν μηχανισμό αποδυνάμωσης του ελέγχου στα μέτρα υγείας και ασφάλειας, ενώ με τον νόμο για την 13ωρη εργασία και την «απολογιστική» δήλωση υπερωριών δημιουργεί ένα περιβάλλον όπου οι εργοδότες λειτουργούν σχεδόν ανεξέλεγκτα. Τα τελευταία δύο χρόνια σχεδόν 300 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στους χώρους δουλειάς· μια δραματική υπενθύμιση ότι η εντατικοποίηση, η επέκταση του ωραρίου και η αντιμετώπιση των μέτρων ασφάλειας ως «περιττού κόστους» δημιουργούν συνθήκες ιδιαίτερα υψηλού κινδύνου. Οι επαναλαμβανόμενες τραγωδίες δεν αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα, αλλά δείχνουν μια διαρκή, επικίνδυνη λογική: η ανθρώπινη ζωή λογίζεται ως παράγοντας κόστους, ενώ η ασφάλεια υποτάσσεται στην ταχύτητα υλοποίησης και στα οικονομικά αποτελέσματα των έργων. Αυτή η λογική συνιστά στην πράξη μια μορφή συστηματικής εργοδοτικής αδιαφορίας με θανατηφόρες συνέπειες. Η σιωπή ή η ανοχή απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα σημαίνει αποδοχή ενός μοντέλου ανάπτυξης που θυσιάζει ανθρώπινες ζωές.
Σε αυτές τις συνθήκες, είναι αναγκαίο να διερευνηθούν σε βάθος τα περιστατικά και να αποδοθούν ευθύνες σε όλα τα επίπεδα. Απαιτείται ουσιαστικός και συνεχής έλεγχος της εργατικής νομοθεσίας, ενίσχυση των διαδικασιών πρόληψης, ενιαία εποπτεία όλων των εργολαβικών σχημάτων ώστε να μην διαχέεται η ευθύνη, καθώς και διαρκής παρουσία Τεχνικών Ασφαλείας και Γιατρών Εργασίας στο σύνολο του έργου.
Ο τεχνικός κόσμος έχει ευθύνη να σταθεί στο πλευρό των εργαζομένων για την κατοχύρωση ασφαλών και αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας, να διεκδικήσει συλλογικούς όρους που προστατεύουν τη δουλειά και τη ζωή τους και να συμβάλει στη διαμόρφωση ενός πλαισίου όπου κανένα έργο δεν θα προχωρά με τίμημα την ανθρώπινη ζωή.